''Τι έκανες πριν στο δωμάτιο Γιαννάκη μου ;'', ρωτά η μαμά τον Γιάννη, ''έπαιζα μαμά, πότε θα φάμε;'', απαντά εκείνος κοιτώντας την στα μάτια, ''σε λίγο που θα έρθει και ο μπαμπάς'' ,απαντά εκείνη. Άρα, λοιπόν, από αυτόν τον απλούστατο διάλογο μάθαμε ότι πριν ο Γιαννάκης έπαιζε όσο η μαμά μαγείρευε το φαγητό και μετά θα φάνε όλοι μαζί οικογενειακώς. ''Πριν'' και ''μετά'', ''τώρα'' όμως ξέρει κανείς από τους δύο φερόμενους ως συνομιλητές τι συμβαίνει;
Αιώνιο και αναπάντητο το ερώτημα του γιατί οι άνθρωποι παρά το γεγονός ότι είναι εξοπλισμένοι με έναν εγκέφαλο μεστό σε γνώση και δυνατότητες δεν δύνανται να εξηγήσουν γιατί όλοι μας χάνουμε το τώρα, την ουσία της έννοιας ''εδώ και τώρα''. Ανίκανοι να επικεντρωθούμε στο χρονικό ''τώρα'' αναλώνουμε τον χρόνο μας , πραγματικό και φαντασιακό, στο να σκορπίζουμε τις σκέψεις μας στο παρελθόν και το μέλλον. Συζητάμε με τον καλύτερό μας φίλο και αναλογιζόμαστε τι φαγητό ΘΑ έχουμε σπίτι, αν χτες περάσαμε τελικά καλά στο πάρτι. Μην το αρνηθείς, το έχεις κάνει. Ίσως να συλλογιστείς αργότερα όταν επιστρέψεις σπίτι σου αυτά που ειπώθηκαν στην συζήτηση με τον καλύτερό σου φίλο, ερχόμενος αντιμέτωπος με την ανικανότητα σου να επικεντρωθείς στο τώρα, στην ουσία πάλι με το κοντινό παρελθόν θα ασχολείσαι.
Οι άνθρωποι λοιπόν τείνουμε να είμαστε δυστυχείς διότι ξοδεύουμε πολλή φαιά ουσία στο να ανασκαλεύουμε το παρελθόν και να σχεδιάζουμε για το μέλλον. Αποφεύγουμε διακαώς να ζήσουμε την στιγμή, γι αυτό η ευτυχία είναι ένα αίσθημα του οποίου την ύπαρξη και αξία συνειδητοποιούμε αφού έχει λάβει ήδη χώρα. Γινόμαστε δηλαδή ευτυχείς με την ανάμνηση μιας στιγμής ευτυχίας , σπάνια επειδή νιώσαμε όντως έτσι εκείνη την στιγμή , αλλά επειδή την φέρνουμε τώρα στο προσκήνιο της πλήρους συνειδητοποίησής της.
Μήπως αντί να ανησυχούμε διαρκώς για το μέλλον μας ή να καταστηλιτεύουμε τον εαυτό μας για τα ολισθήματα του παρελθόντος , να αφιερώσουμε λίγο χρόνο ''ρουφώντας'' στην κυριολεξία λίγη από την λάμψη του παρόντος; Ναι, και έτσι θα αναδυθεί από τα μύχια της ψυχής μας η ευφορία που διαρκώς αναζητούμε. Οφείλουμε στον εαυτό μας να ζούμε το κάθε δευτερόλεπτο και να έχουμε σαφή επίγνωση του χρόνου και του τι συμβαίνει στο εδώ και τώρα. Πρέπει να γίνουμε ικανοί να κοιτάμε ένα όμορφο τοπίο και το μυαλό μας να μην τρέχει στις υποχρεώσεις που αντιμετωπίσαμε πριν ή που θα έρθουμε αντιμέτωποι αργότερα. Άλλωστε η κάθε στιγμή δεν επιστρέφει, γι αυτό σε όλους μας είναι οικείο το αίσθημα της αναπόλησης.
Σκεφτείτε πόσο ευτυχείς θα ήμασταν αν είχαμε πλήρη συνειδητότητα του παρόντος. Αν κατανοούσαμε πλήρως την απτή πραγματικότητα που διαδραματίζεται μπροστά στα γυμνά μάτια μας, ίσως να μην επιλέγαμε πολλές φορές λάθος δρόμους , να μην κακοκαρδίζαμε αγαπημένα πρόσωπα και να μην οδηγούμασταν στο να παραπαίουμε σωματικά.
Προσπαθήστε να έχετε τις αντένες σας συγχρονισμένες στο 'εδώ και τώρα'' , να ζείτε κάθε δευτερόλεπτο που περνά και να μην αναλώνεστε ψυχικά στο τι θα μπορούσα να είχα κάνει ή στο τι θα κάνω, διότι η ζωή εκπλήσσει. Παραμένοντας συγκεντρωμένος στο παρόν ο απολογισμός του παρελθόντος και ο σχεδιασμός του μέλλοντος θα μετατραπούν σε διαδικασίες που θα ευδοκιμήσουν καρπούς. Ευτυχισμένος είναι εκείνος που έχει επίγνωση του τι συμβαίνει διαρκώς γύρω του.
H Βέρρα Παναγιώτα-Μαρία (Πένυ) γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου και μεγάλωσε και συνέχισε τις σπουδές της στο τμήμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πλέον παρακολουθεί τα εισαγωγικά μαθήματα στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του κολεγίου ICPS Faculty of University of Lancaster, στην Αθήνα. Η μέχρι τώρα πρακτική της εμπειρία περιλαμβάνει την εργασία στα πλαίσια της πανεπιστημιακής πρακτικής στο τμήμα των Γ'Οξέων του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, την εθελοντική εργασία στο παιδογκολογικό τμήμα του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης μέσω του Χαμόγελου του παιδιού και την εθελοντική προσφορά στο ''Καταφύγιο Γυναίκας''. Η ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που επιθυμεί να ακολουθήσει και να διδαχθεί είναι η συστημική προσέγγιση.