Οι γονείς ενθαρρύνονται ιδιαίτερα όταν βλέπουν τα παιδιά τους να προοδεύουν και να προχωρούν τη ζωή τους με γοργά βήματα. Τι συμβαίνει όμως όταν το παιδί τους θα αναχωρήσει από το σπίτι για να σπουδάσει; Ή όταν το παιδί τους θα αναχωρήσει από το σπίτι για να πάει στρατό ή επειδή βρήκε κάπου μακριά δουλεία ή ακόμα επειδή θέλει να αλλάξει τη ζωή του, να ζήσει μόνο ή με το σύντροφο του και να παντρευτούν;
Η αποχώρηση των παιδιών από το σπίτι, οδηγεί τους γονείς να βιώσουν σε ήπιο ή ακόμα και σε υψηλό βαθμό το σύνδρομο της «άδειας φωλιάς». Νιώθουν πως το σπίτι είναι άδειο, νιώθουν πως είναι μόνοι, δυστυχισμένοι και δεν είναι καθόλου απίθανο να εμφανίσουν καταθλιπτικά συμπτώματα. Νιώθουν πως δεν είναι χρήσιμοι, αναρωτιούνται πως θα συνεχιστεί η ζωή τους, ανησυχούν για το αν το παιδί τους θα προσέχει ,αν θα φροντίσει τον εαυτό του και αν θα είναι ασφαλής.
Ενώ θα έπρεπε να χαίρονται για την ανεξαρτησία του παιδιού τους, τη θέληση του να αναλάβει τις ευθύνες του και να αντιληφθούν πως αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα από εκείνους, στεναχωριούνται και καταθλίβονται. Τα έντονα συμπτώματα του συνδρόμου, τα εμφανίζουν συνήθως οι μητέρες οι οποίες δεν εργάζονταν τα προηγούμενα χρόνια και φρόντιζαν τα παιδιά τους ,απ’ ότι οι πατέρες, οι οποίοι, δεν εμπλέκονταν τόσο στην ανατροφή των παιδιών. Βέβαια, έρευνες έχουν δείξει πως οι πατέρες, ναι μεν δεν βιώνουν την ίδια κατάσταση με τις μητέρες, αλλά δείχνουν μετανιωμένοι για το χρόνο που άφησαν ανεκμετάλλευτο με τα παιδιά τους όταν είχαν την ευκαιρία.
Πώς προλαμβάνουμε και αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα του συνδρόμου;
Αρχικά, θα πρέπει να υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία και αποδοχή του ότι το παιδί θα φύγει από το σπίτι. Πιστέψτε σε εκείνο και στις επιλογές του και δώστε του την ευκαιρία να σας αποδείξει πως και μόνο του μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Μην προσπαθήσετε να αποτρέψετε την απόφαση του και μη συγκρίνετε το δικό σας χρονοδιάγραμμα με το δικό του. Δείξτε του πως πιστεύετε σε εκείνο και πως θα είστε πάντα δίπλα του στις επιτυχίες και στις αποτυχίες.
Δεύτερον, κρατήστε την επαφή μαζί του όποτε το επιθυμείτε. Μην καταπιέζετε την ανάγκη σας να ακούσετε ή να δείτε το παιδί σας όταν θέλετε. Οι τηλεφωνικές κλήσεις, τα ηλεκτρονικά μηνύματα, οι βιντεοκλήσεις μας φέρνουν άμεσα κοντά με τους αγαπημένους μας ανθρώπους όσο μακριά κι αν βρίσκονται.
Τρίτον, αν νιώθετε πως δεν μπορείτε να διαχειριστείτε τα συναισθήματα σας και να αντιμετωπίσετε το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, μπορείτε να μιλήσετε στα αγαπημένα σας πρόσωπα και να ζητήσετε υποστήριξη. Εναλλακτικά, μπορείτε να επισκεφθείτε κάποιον ειδικό.
Ωστόσο, υπάρχει και η θετική πλευρά σε αυτή τη περίοδο: Οι γονείς που φρόντιζαν μόνο τα παιδιά, βρίσκουν πλέον χρόνο για τη σωματική και ψυχολογική τους ενίσχυση. Είναι σε θέση να αναζητήσουν εργασία, να ασχοληθούν με κοινωνικές δραστηριότητες αλλά και να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Σημαντικό, πως υπάρχει περισσότερος χρόνος και αφοσίωση μεταξύ των συντρόφων.
Το «μυστικό» για την ομαλή «αντιμετώπιση» της άδειας φωλιάς είναι η αποδοχή των επιλογών των παιδιών, η εστίαση στα προσωπικά ενδιαφέροντα και η ανάληψη νέων προκλήσεων στην εργασία ή στην προσωπική ζωή!
Ονομάζομαι Ζωή Παστού και είμαι τελειόφοιτη MSc Ψυχολογίας του University of East London. Είμαι μέλος στην Ελληνική Νευροψυχολογική Εταιρεία και εκπαιδεύομαι στη Συστημική Ψυχοθεραπεία. Παρακολουθώ και συμμετέχω σε συνέδρια και σεμινάρια ψυχολογίας, ειδικότερα στο κλάδο της ψυχολογίας παιδιού και εφήβου, όπου και στοχεύω στην εξειδίκευση μου πάνω σε αυτό το κλάδο. Αρθρογραφώ σε επιστημονικά site Ψυχολογίας, ενημερώνομαι και παρακολουθώ τις τελευταίες μελέτες στο κλάδο και συμμετέχω ενεργά σε ερευνητικά προγράμματα. Εργάζομαι σε σχολείο και η αγάπη μου για τα παιδιά ήταν το έναυσμα για τη συγκεκριμένη επιστήμη. Πιστεύω ακράδαντα πως «όταν πονάει η ψυχή, νοσεί και το σώμα» , γι΄αυτό και οι σπουδές μου στη Ψυχολογία με βοηθούν πολύ να κατανοήσω και να αντιμετωπίσω τα προβλήματα του κόσμου.