Στην απαιτητική και ταχύρρυθμη καθημερινότητα που ζούμε, για πολλούς ανθρώπους δεν έχει χώρο η ουσιαστική φροντίδα του εαυτού τους και η ευχαρίστηση που πηγάζει από την ενασχόληση με αυτόν. Συχνά το μυαλό και το σώμα αγγίζουν τα όριά τους κι εμείς τα φέρνουμε αντιμέτωπα με ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις και διορίες. Δεν είναι διόλου ακατανόητο επομένως, ή αφύσικο, κάποια στιγμή το σώμα να διεκδικήσει αυτά που εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση, αψηφούμε, ή ξεχνάμε να του εξασφαλίσουμε. Ποιος από εμάς δεν έχει αρρωστήσει μετά από συσσωρευμένο φόρτο εργασίας;
Ποιος δεν έχει «κολλήσει αυτή τη γρίπη που κυκλοφορεί» εν όψει κάποιων πολύ σημαντικών και απαιτητικών προθεσμιών ή αμέσως μετά την πάροδό τους, με το που το σώμα κατόρθωσε να αποβάλει ένα μέρος αυτού του στρες το οποίο το κατέκλυζε;
Μεταξύ άλλων, ο Briquet (1796-1881), Γάλλος γιατρός και ψυχολόγος, μιλά για τη σωματοποίηση των ψυχικών καταστάσεων. Το όνομά του χρησιμοποιείται και για την περιγραφή του συνδρόμου, το οποίο εντάσσεται αργότερα στα διαγνωστικά εγχειρίδια ως σωματοποιητική διαταραχή. Η εμφάνιση, ωστόσο, σωματικών συμπτωμάτων οφειλόμενων σε ψυχικές καταστάσεις δεν υφίσταται μόνο σε ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις. Είναι κάτι με το οποίο ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι, καθώς οι δύο αυτές εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, υλική και άυλη, συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν διαρκώς, όπως υποστηρίζει ο Αριστοτέλης, ήδη από τα αρχαιοελληνικά χρόνια.
Πώς, λοιπόν, να μείνει αμέτοχο το σώμα, μπροστά σε όλες τις δραστηριότητες του πνεύματος και τις διακυμάνσεις της ψυχικής λειτουργίας; Δεν είναι τυχαίο πάντα, επομένως, το γεγονός ότι μπορεί να καθυστερήσουμε να ξεκινήσουμε από το σπίτι οδεύοντας προς ένα ραντεβού το οποίο δε μας είναι πολύ ευχάριστο, να αρρωστήσουμε σε μία φάση της ζωής μας κατά την οποία αδυνατούμε να βρούμε λίγο χρόνο να ξεκουραστούμε, ή να μην καταφέρουμε να ξυπνήσουμε για μία υποχρέωση για την οποία στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόμασταν ιδιαίτερα. Είναι, με αυτόν τον τρόπο, ορισμένες φορές, σαν το σώμα μας να γνωρίζει καλύτερα την κατεύθυνση προς την οποία θα θέλαμε ιδανικά να κινηθούμε. Σαν να βρίσκεται σε πιο άμεση επαφή με τις πραγματικές μας επιθυμίες. Ή, αν το βλέπαμε από μία πιο ψυχαναλυτική σκοπιά, σαν το σώμα μας, συνδεδεμένο με το ασυνείδητό μας, να αντιτίθεται στις επιταγές της λογικής μας και τις κοινωνικές νόρμες που έχουμε ενδοβάλει, σε μία προσπάθεια εξισορρόπησης και προώθησης της ψυχικής υγείας και ικανοποίησης των επιθυμιών μας.
Αντί όμως να φέρνουμε τον οργανισμό μας στα όριά του, ψυχικά και σωματικά, δε θα ήταν πιο αποδοτικό ενδεχομένως, να κάνουμε μία προσπάθεια αποκωδικοποίησης
των μηνυμάτων που αυτός τακτικά μας στέλνει; Δε θα ήταν προτιμότερο να σεβόμαστε περισσότερο τα ίδια τα θέλω μας, δίνοντας χώρο και χρόνο στον εαυτό
μας να τα συνειδητοποιήσει ώστε να μπορέσουμε να τα εντάξουμε μέσα στην
καθημερινότητά μας και με αυτόν τον τρόπο να την απολαμβάνουμε περισσότερο;
Η Βερονίκη Πρωτοψάλτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Τμήμα Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε την πρακτική της άσκησης, στα πλαίσια της Πανεπιστημιακής της εκπαίδευσης, στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα και στη συνέχεια ξεκίνησε μία εθελοντική πρακτική άσκηση στο 8ο Τμήμα Οξέων Περιστατικών του ΨΝΑ Δαφνί και στα Εξωτερικά Ιατρεία του, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παράλληλα παρακολουθεί έναν κύκλο εκπαίδευσης στη Θεραπευτική Ιππασία και ως άμεσο μελλοντικό στόχο έχει την εισαγωγή της σε γαλλικό Πανεπιστήμιο για την πραγματοποίηση ενός μεταπτυχιακού προγράμματος Κλινικής Ψυχολογίας, Ψυχαναλυτικής κατεύθυνσης, με απώτερο στόχο την εκπαίδευσή της στην Ψυχαναλυτική Ψυχοσωματική προσέγγιση.