Ο κάθε ενήλικας άνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου και χρώματος γεννήθηκε από μία μάνα και πολύ πιθανόν να συνάντησε και έναν πατέρα καθώς άνοιγε τα μάτια του. Στη συνέχεια βίωσε την βρεφική του ηλικία, αργότερα την παιδική, λίγο πιο μετά την εφηβική και τέλος την ενήλικη ζωή. Η κάθε ηλικία αφήνει το δικό της αποτύπωμα, άλλοτε ευχάριστο και άλλοτε δυσάρεστο. Στην αρχή της παιδικής ηλικίας το παιδί αρχίζει και διαμορφώνει την γνώμη του η οποία συνήθως είναι αντίθετη από τους γονείς του, έχει την τάση να αντιδράει και πεισματικά να επιμένει σε αυτό που νομίζει ορθό.
Στην παιδική ηλικία κάποιες φορές μερικά παιδιά αισθάνονται πνίξιμο, φόβο, τρόμο, εγκλωβισμό, ελευθερία, υποταγή, χαρά, λύπη, ταπείνωση, απόρριψη, πίεση, βάρος. Αυτά τα συναισθήματα χαράζονται στον εγκέφαλο του παιδιού που τα απορροφάει σαν σφουγγάρι δίχως να έχει τη δυνατότητα να τα επεξεργαστεί. Αυτά τα βιώματα γίνονται αυτό που ονομάζουμε « προγραμματισμός» ή αλλιώς τραύμα. Οπότε είναι πολύ σημαντική αυτή η περίοδος για τα παιδιά και για τους γονείς. Αν για παράδειγμα ένα παιδί μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο φόβο, έλεγχο και κριτική αργότερα στην ενήλικη ζωή του άθελά του θα αναπαράγει στις σχέσεις του τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας. Αντίθετα αν ένα παιδί μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ευέλικτα οριοθετημένο με σεβασμό και ενδιαφέρον, αργότερα θα εκφράζει στις σχέσεις του σεβασμό και ενδιαφέρον. Είναι απαραίτητο σε αυτό το σημείο να υπογραμμίσω ότι και οι γονείς μεταφέρουν στα παιδιά τους αυτά που έχουν υιοθετήσει από τη δική τους παιδική ηλικία.
Το παιδί έχει την τάση να εστιάζει στη συμπεριφορά του γονιού και όχι στα λόγια. Ως συμπεριφορά εννοούμε τη στάση του γονιού που διαχειρίζεται τις καταστάσεις εντός και εκτός οικογένειας. Η φωνή της μαμάς ή του μπαμπά που επιβάλλει τι πρέπει και τι δεν πρέπει ή η φωνή που ενοχοποιεί την αθωότητα του παιδιού ενδοβάλεται από το παιδί με αποτέλεσμα να αναπαράγεται ως επικριτική φωνή στην ενήλικη ζωή. Ως ενδοβολή ονομάζεται η αμάσητη γονεική τροφή που καταπίνει το παιδί ακατέργαστα. Στην ενήλικη ζωή αυτή η φωνή εκφράζεται ως ενοχή ή ως κριτική.
Ο βιολογικά ενήλικας άνθρωπος εμπεριέχει ένα παιδί, έναν γονέα και τον ενήλικα που είναι ήδη. Συνήθως το παιδί είναι ανικανοποίητο και δεν έχει χορτάσει την παιδική του ηλικία και για αυτό έχει την ανάγκη να παλινδρομεί για να νοιώσει ασφάλεια ή άλλες φορές έχει την ανάγκη από φροντίδα και αρχίζει να αποσπά την προσοχή με διάφορες συμπεριφορές. Έτσι κάνει ένα κακοποιημένο παιδί, αναζητά στην ενήλικη ζωή την προσοχή και την φροντίδα που δεν δέχτηκε στην παιδική του ηλικία.
Ένας ενήλικας μπορεί να βλέπει και να αντιλαμβάνεται τα πράματα από τα μάτια του παιδιού, του γονέα και τέλος του ενήλικα. Όταν γλιστράει από τη θέση του αρχίζουν και δημιουργούνται διάφορα προβλήματα τόσο στην καθημερινότητα όσο και στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Για παράδειγμα ένα παιδί ενδιαφέρεται περισσότερο για το « δίκιο ή το άδικο» σε σχέση με τον ενήλικα που επιθυμεί την ηρεμία και την αυτοπραγμάτωση.
Ο ενήλικας χρειάζεται να ακούσει το παιδί μέσα του και να του δώσει χώρο και φροντίδα καθώς το συμπεριλαμβάνει και αυτό στην καθημερινότητά του. Αυτό το παιδί όσο αισθάνεται ότι δεν ακούγεται τόσο έχει την τάση να είναι άναρχο και να συγκρούεται με τον αυστηρό γονέα, με αποτέλεσμα να επικρατεί άγχος, δυσφορία, φόβος και διάφορες άλλες συναισθηματικές καταστάσεις. Ένα τραυματισμένο παιδί τη μόνη ανάγκη που έχει είναι να επουλώσει τις πληγές του. Πως γίνεται αυτό; Αποκλειστικά με την παραδοχή της παιδικής ηλικίας και την κατανόησή της και εν συνεχεία με τον επαναπροσδιορισμό νέων εγγραφών. Με τη διαδικασία αυτή το παιδί απελευθερώνεται από τις « φυλακές της παιδικής του ηλικίας» και νοιώθει ελεύθερο και ασφαλές, έτοιμο να συμμαχήσει με έναν υγιή ενήλικα.
Λίγο ή πολύ όλοι μας έχουμε ένα παιδί αντίστοιχο μέσα μας και είναι δική μας η ευθύνη να το εντάξουμε στη ζωή μας με την τιμή που του αξίζει.
Ο Τάσος Δαφνομήλης, είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Συνθετικής Προσέγγισης και έχει παρακολουθήσει πλήθος βιωματικών σεμιναρίων κυρίως της Gestalt, του Ψυχοδράματος του Μορένο, της Σωματικής Ψυχοθεραπείας και της Προσωποκεντρικής.
Έχει συνεργαστεί σε εθελοντικό πλαίσιο συντονίζοντας Ομάδες Ηλικιωμένων στο Δήμο Παλλήνης, ομάδες γονέων στο Δήμο Βριλησσίων, ατομικές συνεδρίες στο Δίκτυο «Συνύπαρξη» Ψυχολογικής και Κοινωνικής Υποστήριξης. Το διάστημα αυτό, συνεργάζεται με το Κοινωνικό Ιατρείο τόσο του Χολαργού όσο και του Παπάγου καθώς επίσης και με το φορέα «Μαζί για το παιδί». Τέλος δημιουργεί και συντονίζει βιωματικά εργαστήρια όπως και ομάδες γονέων. Είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ανθρωπιστικής Συνθετικής Θεραπευτικής Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας και είναι διπλωματούχος ενοποιητικής συμβουλευτικής της COSCA.
Βασική αρχή στη δουλειά του είναι η βαθιά πίστη, ότι κάθε άνθρωπος συνειδητοποιεί την πραγματική του αξία και νιώθει πιο ελεύθερος, όσο περισσότερο γνωρίζει τον εαυτό του.